Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Χρήσιμο για τον υπολογιστή.!!!

ΕΠΕΙΔΗ ΟΛΟΙ ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΜΑΣ

ΟΣΟ ΠΙΟ ΣΥΧΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ

ΔΙΑΤΗΡΟΥΜΕ ΚΑΘΑΡΗ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΩΡΑ ΕΝΑ UTILITY ΑΠΟ ΤΗΝ MICROSOFT

ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΘΑΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΤΗΣ ΠΛΕΥΡΑ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΦΥΣΙΚΑ



ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ.

ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΤΟ , ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ.

ΑΠΛΩΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΛΕΞΗ  HERE  ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΗ ΤΟ UTILITY.


here<http://www.raincitystory.com/flash/screenclean.swf>

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Μονολογούνε...!;

"Εγώ μιλώ με τ' άλογα, το σπίνο, τον κορυδαλλό,
με όντα, εγώ, παράλογα και με ανθρώπους δεν μιλώ...

Μονολογούμε, μονολογούμε,
τι λένε οι άλλοι ούτε που ακούμε,
τον ξένο πόνο δεν τον μπορούμε,
μιλάμε έτσι για να μιλούμε.

Εγώ μιλώ με τη βροχή και με το κύμα στο γιαλό,
με όντα, εγώ, χωρίς ψυχή και με ανθρώπους δεν μιλώ...

Μονολογούμε, μονολογούμε,
τι λένε οι άλλοι ούτε που ακούμε,
τον ξένο πόνο δεν τον μπορούμε,
μιλάμε έτσι για να μιλούμε."

Αυτά τα λόγια γυρνάνε μέρες τώρα στο μυαλό μου...
αυτές τις μέρες, αισθάνομαι ότι 'μονολογούμε'
ο καθένας μας αντιμετωπίζει προβλήματα
πρωτόγνωρα, άγνωστα μέχρι χθες, αλλόκοτα...
προβλήματα που βαραίνουν την ψυχή
και μας κρατάνε εγκλωβισμένους,
απομυζώντας  και την τελευταία μας ικανότητα ανάλυσης
με αποτέλεσμα...
να μας μιλάνε οι γύρω μας για τα δικά τους,
αλλά εμείς, χωρίς το παραμικρό απόθεμα δυνάμεων,
δεν μπορούμε ούτε καν να ακούσουμε,
πόσο μάλλον  να συμπονέσουμε, να συμμεριστούμε,
να συνδράμομε, να ενθαρρύνουμε ακόμη και να παρηγορήσουμε...

Οι φίλοι, όμως γι' αυτό βρίσκονται στην ζωή μας...
να τους ακούμε, να τους συναισθανόμαστε, να τους παρηγορούμε...

Τι θα γίνει; Για πόσο ακόμη θα μονολογούμε;
Θα μου πείτε, προς τι όλα αυτά;
Ναι, είναι αλήθεια!
Σήμερα, έπιασα τον εαυτό μου να 'μονολογώ'
'τι λέγανε οι άλλοι, ούτε που άκουγα...
τον ξένο πόνο δεν τον μπορούσα...
μιλούσα μόνο για τον δικό μου...!

Μήπως, τελικά πρέπει  ν`αρχίσω να μιλάω...
'με τ' άλογα, το σπίνο, τον κορυδαλλό' ή
'με τη βροχή και με το κύμα στο γιαλό'
τουλάχιστον αυτά τα 'όντα, τα παράλογα' και
'τα όντα χωρίς ψυχή'...
δεν μπορώ να τα πληγώσω!!!
Αυτά ακούω να λέει η κυρά μου στην φιλενάδα της. Από ότι κατάλαβα το γράψανε και στο κομπιούτερ...μη με ρωτάτε λεπτομέρειες.
Κάθομαι στην αγκαλιά της τις ατέλειωτες ώρες που μιλάνε και ακούω τι λένε...βέβαια, μη νομίζετε ότι τις καταλαβαίνω!
Πάντως, να σας πω την αλήθεια και εγώ όλη μέρα μονολογώ, σύμφωνα με αυτές τις περιγραφές, και η κυρά μου φωνάζει...
Δεν της αρέσουν οι δικοί μου μονόλογοι, γιατί, άραγε;
Γαβ, γαβ, γαβ!!!
Πείτε μου, γιατί;;;;

Νεφέλη,


πηγή

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Η Μίνα...

Είμαι ξαπλωμένος, στα πόδια του αφεντικού, ενώ απολαμβάνει τον πρωινό του καφέ. Κουβεντιάζει με την κυρά μου και με έχουν νανουρίσει. Αυτή η πρωινή ξάπλα στην αυλή είναι πάντα απολαυστική.
Η αυλή του σπιτιού είναι πλακόστρωτη με μαρμάρινες, πρωτότυπες πλάκες, συλλογή και δημιουργία του αφεντικού (ίσως κάποτε σας πω γι' αυτές)...
Τι έλεγα; Α, ναι, η αυλή έχει πάντα σκιά, είναι απάνεμη και την περιβάλουν 2 κουκουναριές, που φυτεύτηκαν όταν γεννήθηκαν τα παιδιά και μια γέρικη ελιά με πολύ απλωτά κλαδιά.
Εκεί, λοιπόν που είχα γλυκάνει, ακούω το αφεντικό να σηκώνεται. Σκέφτηκα να τον ακολουθήσω, αλλά το χουζούρι ήταν καλύτερο.
Μέσα στο λήθαργό μου ακούω φωνές. Το αφεντικό ήταν στα κοτέτσια και κάποιον 'στόλιζε'. 
Έπρεπε να πάω κοντά, να ελέγξω την κατάσταση. Μόλις έφτασα στο κατώφλι του κοτετσιού τι να δω...το αφεντικό σε κάμψη πάνω από την Μίνα, την κότα να την ψέλνει και αυτή να τον κοιτάει παγωμένη. Γυρνάει με βλέπει και λέει "τι θα γίνει με αυτή;" γυρνάει στο μέρος της και αρχίζει πάλι το κήρυγμα για το που είναι πιο πρακτικά να γεννάει τα αυγά. Ότι εκεί που τα αφήνει τον δυσκολεύει να τα μαζέψει. Πόσες φορές πρέπει να επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα, πότε θα βάλουμε, επιτέλους μυαλό; 
- "ωχ, θα με πάρει και εμένα η μπάλα", σκέφτηκα και άρχισα να απομακρύνομαι, όταν τον άκουσα  να μου φωνάζει "Δεν τελείωσα, που πας; Εδώ, εδώ να κάτσεις να τα ακούσεις, μήπως και της βάλεις λίγο μυαλό, γιατί έτσι όπως πάει έχει βαλθεί να με κοψομεσιάσει..." και άρχισε πάλι να 'ψέλνει' και να 'κηρύττει'. 
Στο τέλος την χάιδεψε και της είπε ότι ήταν καλή κότα και έκανε πάντα μεγάλα αυγά,  "αλλά βρε παιδί μου σκέψου και εμένα..."
Γύρισε σε μένα και λέει "Είσαι μάρτυρας μη με κάνετε να λέω όλο τα ίδια και τα ίδια, ε; κανόνισε..."
Τώρα, τι μπορούσα να κανονίσω εγώ με την Μίνα δεν κατάλαβα, αλλά για να το λέει κάτι θα ξέρει...
τι αφεντικό είναι!

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Εγώ ο Ρόμελ...

Με φωνάζουν "Ρόμελ" και είμαι Ολλανδικό Ποιμενικό Λυκόσκυλο με κοκκινωπό τρίχωμα στο σώμα  και μαυριδερή μουσούδα. (Σήμερα, απ' ότι έμαθα, η ράτσα μας έχει απαγορευτεί για  συντροφιά διότι συγκαταλέγεται στους σκύλους εργασίας για ποίμανση αγελάδων και βοϊδών). Πρόσφατα έλεγα ιστορίες της ζωής μου στον αγαπημένο μου φίλο, "Πλούτο" και αφού ξεκαρδιζόταν για μέρες, μου ζήτησε να έρθω @εδώ και να γράψω μερικές.
Ωραία είναι @εδώ!
Μεγάλωσα από κουτάβι, με μπιμπερό, στα χέρια του πιο συναρπαστικού ανθρώπου που έχω γνωρίσει...ποτέ δεν μπορούσες να ξέρεις τι θα σου συμβεί το επόμενο λεπτό!
Ρόμελ
Τον περισσότερο χρόνο τον περνούσα στο κτήμα του, στον Μαραθώνα, όπου έμενε το καλοκαίρι και ολόκληρη η οικογένεια του αφεντικού μου, του Νίκου.
Ο ρόλος μου, από νεαρή ηλικία, ήταν αυτή του επιστάτη, 2ος μετά το αφεντικό!
Το κτήμα έσφυζε από ζωή. Φιλοξενούσε, κότες, πρόβατα, κατσίκες, ένα τράγο, χήνες, πάπιες και κάθε λογής πτηνά, από φασιανούς μέχρι καναρίνια και παπαγάλους, που ζούσαν σε ένα τεράστιο κλουβί που είχε από παιχνίδια μέχρι τρεχούμενο ποταμάκι που χυνόταν σε μια όμορφη λίμνη με ένα γλυπτό συντριβάνι (όλα σύμφωνα με την έμπνευση του αφεντικού και φιλοτεχνημένα από τα χέρια του.
Όλη την ημέρα ήμουν η σκιά του. Παρακολουθούσα με προσοχή όλες τις εργασίες και αν μπορούσα έβαζα και ένα χεράκι ή και καμιά φωνή, όπου χρειαζόταν!
Έχουν μείνει ανεξίτηλες στην μνήμη μου οι ατελείωτες κουβέντες του με οποιονδήποτε έκανε κάτι που δεν τον έβρισκε σύμφωνο!
Μπορούσε για ώρες να εξηγεί, για παράδειγμα, πόσο καλό θα ήταν για την Μέλπω (την χήνα) να μένει στο δικό της σπίτι, που ήταν ηλιόλουστο και πιο υγιεινό από το δικό μου, στο οποίο συνήθιζε να κάνει κατάληψη! Πολύ με ευχαριστούσε να τον ακούω να της αναλύει όλα τα πλεονεκτήματα, καλοπιάνοντάς την! Βέβαια εκείνη δεν εννοούσε να συμμορφωθεί, με αποτέλεσμα να ακούει τα εξ' αμάξης κάθε φορά που την έβλεπε στο δικό μου σπίτι!
Όλα τα ζώα, στο κτήμα είχαν το όνομά τους. Του άρεσε να τα αποκαλεί με ονόματα φίλων και συγγενών της οικογένειας! Κάτι που ήταν 'πικάντικο' όταν ήταν παρών κάποιος και φώναζε με το όνομά του μια κότα ή μια προβατίνα...
Μια από τις πιο αγαπημένες του ασχολίες ήταν να ταΐζει και τους "κουμπάρους" του, τα ποντίκια με ένα ειδικό στάρι! Γύρναγε, όλο χαρά, και τους κουβέντιαζε και αυτούς, καθώς έβαζε τροφή στα πιό απίθανα μέρη..."τώρα θα δείτε. πούσ...δες", "έχω καλό μεζέ...", "έτσι για να μάθετε...", "να σας δω τώρα;", και άλλα τέτοια...

Αυτά για αρχή, μη σας κουράσω άλλο. Τα επόμενα άρθρα θα είναι και μια ιστοριούλα...