Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Ζητείται συγγραφέας...λόγω καρακοσμάρας...

Καλώς την κούκλα μου...
Επιτέλους πήρες μπροστά...Ξαφνικά θυμήθηκες και μένα...
Μία βδομάδα τώρα παιδεύεσαι εσύ κι η φίλη σου για το καινούριο template της σελίδας μου. Κι αντί να με βοηθήσεις να υποδεχτώ τους φίλους μου στο νέο μου περιβάλλον, μ`έχεις γειωμένο και δεν μου δίνεις σημασία...
Συνέχεια ασχολήσαι με το δικό σου μπλόκ...
Και σαν μην έφτανε το δικό σου και το δικό μου, τώρα απέκτησες καινούρια αγάπη...Το http://sotiris-sam.blogspot.com/
Μου φαίνεται ότι έχεις αρχίσει να χάνεις την μπάλα...
Συνέχεια σκέφτεσαι τι αναρτήσεις θα κάνεις εκεί,  και μένα μ`έχεις συνδέσει με Κάιρο...
Νομίζω ότι πρέπει ν` αρχίσεις να με παίρνεις πιο σοβαρά, γιατί θα ζητήσω άλλο συγγραφέα, και θα φας μια απόλυση που θα είναι όλη δική σου.
Το μόνο που με στεναχωρεί, είναι ότι μόνο εσύ ξέρεις την ιστορία μου...
Κι εγώ  δεν έχω τον χρόνο να κάθομαι και να την διηγούμαι πάλι από την αρχή...Είμαι κι αρρωστούλης ο καημένος, και δεν μπορώ να μιλάω πολύ.
Αλλά αν χρειαστεί θα το κάνω, γιατί εγώ είμαι σκύλος με πυγμή κι όχι μ@λ@κομπούκομ@  'οπως σ`αρέσει να με αποκαλείς...
Τότε θα δούμε τι θα κάνεις...Μην σε δώ να μιξοκλαίς και να ζητάς συγγνώμη, γιατί θα είναι φωνή βοώντος  εν τη ερήμω.
Συνεννοηθήκαμε;
Μη.... δεν θέλω καλοπιάσματα και γαλιφιές...Τέλος...
Έλα τώρα να με βοηθήσεις να υποδεχτώ τους φίλους μου στο καινούριο blog μου
και να είσαι καλό κορίτσι από δω και πέρα...
Τ`άκουσες  κοκόνα μου;



Κοινοποίηση στο Facebook

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Για σένανε μπορώ...τα πάντα να νικήσω!!!

Καλώς τηνα την πέρδικα που περπατεί λεβέντικα....
Μας θυμήθηκες καλή μου; Θυμήθηκες ότι κάπου, κάποτε έφτιαξες κι ένα ιστιολόγιο για μένα, την "αγάπη σου"; Τι να σου πώ κυρά μου...Οι αναλαμπές σου θα γραφτούν στην ιστορία μου...
Τώρα την έχεις δει να μάθεις Tips&Tricks για τα blog σου...Σ` έβαλε στο τρυπάκι ο δάσκαλός σου κι έχεις ξεφύγει...Ίσιωσε παιδί μου κι ασχολήσου μ` αυτό που ξέρεις και γράφε...
Καλά σου λέει η φιλενάδα σου η Ευτυχία. Τι τραβάει κι αυτή μαζί σου δεν περιγράφεται...Όλη μέρα σ`ένα τηλέφωνο ν` ασχολείται με τα πειράματά σου για να προλάβει την επικείμενη καταστροφή...
Αυτό το blog σου αν είχε στόμα θα σου έλεγε "παράτα με ήσυχο κυρά μου επιτέλους".Αλλά δεν πα να μλάς δεν πα να σκουντάς...εσύ το βιολί σου....
Ουφ τα είπα και ξεθύμανα ο άνθρωπος...Ούπς λάθος.!!! ο σκύλος ήθελα να πω...
Λοιπόν κάτσε τώρα και γράφε τι έκανα για χάρη σου, όταν κάποτε ήθελες να με πας πίσω στο άσυλο που με είχες βρει....
Που είχαμε μείνει; Α ναι στην περίοδο που τα πέρναγα ζάχαρη με την κυρά μου.
Βόλτες στην θάλασσα, περίπατοι στο βουνό, παντού μαζί. Χωρίζαμε μόνο όταν πήγαινε στην δουλειά της...Όλα καλά, ώσπου ξημέρωσε η αποφράδα μέρα που η ζωή της κυράς μου κι η δική μου πήραν άλλη τροπή.
Για κάποιον λόγο που δεν τον πολυκατάλαβα, έπρεπε η κυρά μου να μετακομίσει σε άλλο σπίτι...Πραγματικά βρήκε ένα πανέμορφο σπιτάκι, λίγο πιο κάτω από εκεί που μέναμε ήδη.
Το πρόβλημα όμως ήταν ότι ο ιδιοκτήτης δεν με δεχόταν σ`αυτό το σπίτι.Κι απ`ότι πήρε τ`αυτί μου κι οι υπόλοιποι ενοικιαστές είχαν πρόβλημα με την παρουσία μου. Προσπάθησε η κυρά μου να τους μεταπήσει...Του κάκου όμως...Δεν παίρνανε χαμπάρι με τίποτα...
Καθυστέρησε την μετακόμιση επίτηδες, αλλά τίποτα...Και κάποια μέρα την άκουσα να παίρνει τηλέφωνο στο άσυλο, που με φιλοξενούσε μέχρι να με βρει εκείνη. Την άκουσα να τους παρακαλάει να με φιλοξενήσουν μέχρι να δει τι λύση θα έβρισκε στο πρόβλημα που απειλούσε να μας χωρίσει...
Πραγματικά μια μέρα με τα μάτια βουρκωμένα μ`έβαλε στο αυτοκίνητο και με πήγε πίσω...Όταν φτάσαμε κι είδα την πόρτα του ασύλου έπεσα πάνω της και προσπαθούσα με φιλιά, να την μεταπείσω να μην το κάνει...Έχω την εντύπωση ότι τα μάτια μου είχαν βουρκώσει...Έτσι μου είπε μετά η κυρά μου...
Πάντως η καρδιά μου πόναγε τόσο πολύ που νόμιζα ότι θα σταματήσει...
Τελικά με άφησε...Την κοίταζα που απομακρυνόταν χωρίς να κοιτάξει πίσω της,
και νόμιζα ότι η ζωή μου έπαιζε κάποιο από τα κακόγουστα αστεία της πάλι...
Αυτό ήταν..."Μέχρι εδώ ήταν αγόρι μου" σκέφτηκα..."Δεν έχεις μερίδιο στην ευτυχία εσύ." Κι έπεσα να πεθάνω...
Έκανα στέρηση τροφής και νερού...Είχα ξαπλώσει στο έδαφος κι είχα παραδοθεί στην μοίρα μου...Και χωρίς εκείνη, η μοίρα μου ήταν ο θάνατος...
Αυτό συμβαίνει με τα αρσενικά ντόπερμαν όταν χάνουμε το αφεντικό που αγαπάμε...Σας το λέω για να μαθαίνεται...Αυτή την εξήγηση έδωσε στην κυρά μου ο κτηνίατρος...Δεν θυμάμαι πόσες ώρες διήρκεσε το δράμα μου...Μία ολόκληρα μέρα σίγουρα, ίσως και περισσότερο...Ένας αιώνας για μένα.
Ώσπου έγινε το θαύμα...Κάποια στιγμή σαν να άκουσα από μακριά τον ήχο του αυτοκινήτου της..."Μπα η φαντασία μου" θα είναι...Κι όμως είναι εκείνη...Πετάχτηκα σαν ελατήριο με τις λίγες δυνάμεις που είχα, και τότε την είδα...Έτρεχε προς το μέρος μου φωνάζοντάς με "αγάπη μου"...Έπεσα πάνω της, και κυλιστήκαμε στο χώμα. Με φίλαγε και την φίλαγα δεν θυμάμαι για πόση ώρα. Δίπλα μας άκουγα το γέλιο του Βασίλη,(του ανθρώπου που με περιποιόταν στο άσυλο) και τότε κατάλαβα ότι εκείνος την είχε ειδοποιήσει...
Την πήρε τηλέφωνο και την ρώτησε αν μ`αγαπούσε. Κι όταν του είπε ναι, της είπε να έρθει να με πάρει, γιατί είχα παραδοθεί να πεθάνω...
'Πάμε αγόρι μου σπίτι μας, και σου υπόσχομαι ότι ποτέ δεν θα σε ξαναφήσω"...
Πολέμησε η κυρά μου να επιβάλει την παρουσία μου και τελικά το κατάφερε...
Ηθικό δίδαγμα...
Όταν πραγματικά πιστεύεις σε κάτι το υπερασπίζεσαι με όλες σου τις δυνάμεις...και τελικά κερδίζεις...
Αρκεί να το πιστεύεις με όλη σου την ύπαρξη ...
Κι εμείς πιστεύουμε στην αγάπη που μας δένει μέχρι σήμερα...Κι εύχομαι και σε σάς τους αγαπημένους μου αναγνώστες το ίδιο....Πολλά κι ατελείωτα (γαβ,γαβ) φιλιά.


Κοινοποίηση στο Facebook