Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Και η διάγνωση...καλαζάρ...!!!!

Ζωή...γένους θηλυκού...με όλα τα "σακατιλίκια" και τις ομορφιές του φύλου της....
Την μια στιγμή είσαι ο χαϊδεμένος της, την άλλη στιγμή σε στέλνει στον Καιάδα...
Δεν ξέρεις πως να φυλαχτείς...για ν`αποφύγεις την οργή της... απλά περιμένεις το επόμενο καπρίτσιο της.Γιατί μόνο καπρίτσιο μπορώ να ονομάσω αυτό που μου επιφύλαξε τις επόμενες ημέρες....
Κι ενώ όλα ήταν ήρεμα γύρω μου , κι ήμουν πανευτυχής που επιτέλους είχε βρεθεί ένας άνθρωπος να μ`αγαπήσει  και να βάλει τέλος στις ταλαιπωρίες μου.....surprise...!!!  μου φώναξε η ζωή από την γωνιά της....με την χαδιάρα φωνή της.....
Ένα απόγευμα που η κυρά μου έλειπε στην δουλειά, αισθάνθηκα μια αδιαθεσία....Ξαφνικά η μύτη μου άρχισε να τρέχει αίμα....
"Ωχ τι είναι τούτο;"...αναρωτήθηκα.Υπομονή αγόρι μου, είπα στον εαυτό μου...Σε λίγο θα έρθει η κυρά σου και θα σε βοηθήσει.Η ώρα περνούσε και το αίμα γέμισε με στάμπες το πάτωμα της βεράντας.Και σε λίγο σταμάτησε, όπως εμφανίστηκε....σαν διάττοντας αστέρας...
Όταν ήρθε η κυρά μου, και είδε τους λεκέδες από το αίμα, τρόμαξε.
Άρχισε να μας ψάχνει έναν-έναν....Πρώτα την Νεφέλη, μετά την μικρή την Μελίνα και τελευταίο εμένα.Νόμιζε ότι είχαμε χτυπήσει....Δεν μπόρεσε να βγάλει κανένα συμπέρασμα.....
Η νύχτα πέρασε χωρίς να επανεμφανιστεί η αιμορραγία.
"Την σκαπούλαρα ο κακομοίρης" σκέφτηκα και την έπεσα για ύπνο....
"Καλέ τι μας λες;"....η φωνούλα  της πάλι ήρθε να μ`αναστατώσει....
Και πραγματικά την άλλη μέρα πάλι τα ίδια.Ευτυχώς που ήταν η κυρά μου σπίτι...και είδε από που αιμορραγούσα..
Πήρε τον κτηνίατρο, και μετά από λίγο μ`έβαλε στ`αυτοκίνητο και  βρεθήκαμε στο ιατρείο του.Μου πήρε αίμα και σε λίγες ημέρες θα μας έλεγε το αποτέλεσμα.
Άρχισα να προσεύχομαι στον θεό των σκυλιών, να μην έχω τίποτα σοβαρό, για να χαρώ επιτέλους την ειρηνική ζωή με την κυρά μου.....
Η άσχημη διάγνωση (γένους θηλυκού κι αυτή) δεν άργησε....
Έβγαλε την κυρά μου από την αγωνία, και βύθισε εμένα στην απελπισία.....
Καλαζάρ....1 προς 1200....
Η στιγμή των μεγάλων αποφάσεων είχε έρθει...για την κυρά μου και για την ζωή μου....Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα...
Λουφαγμένη η κυρά μου σε μια πολυθρόνα στην βεράντα με κοιτούσε κι έκλαιγε...Ήθελα να πάω κοντά της να της στεγνώσω τα δάκρυα...αλλά κάτι με κράταγε στην θέση μου σαν άγαλμα....Η απόφαση θα ήταν δικιά της...κι εγώ έπρεπε να την αποδεχτώ...Η αγωνία μου δεν κράτησε πολύ....
Αφού ξέσπασε...έβρισε...θύμωσε με όσους την συμβούλευαν από το τηλέφωνο να μου κάνει ευθανασία,πετάχτηκε σαν ελατήριο από την θέση της, ήρθε κοντά μου κι αφού με αγκάλιασε μου είπε...."Λοιπόν μάγκα θα σε κρατήσω στην ζωή, όσο κι αν μου στοιχίσει οικονομικά και ψυχικά...Μαζί θα το βάλουμε το στοίχημα....κι ελπίζω να το κερδίσουμε γλυκέ μου...Γιατί πιστεύω ότι έχεις τα ίδια δικαιώματα όπως  όλα τα πλάσματα να ζήσεις και να γευτείς την κάθε σταγόνα της...για όσο
αντέξεις...θα είμαι δίπλα σου..."





Κοινοποίηση στο Facebook

Δεν υπάρχουν σχόλια: