Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Τρείς λαλούν και δυό χορεύουν....


Σίγουρα όποιος σκέφτηκε αυτές τις σοφές κουβέντες, θα είχε γνωρίσει την κυρά μου από κοντά...Και το λέω αυτό, γιατί όταν φαγώθηκε να μου φτιάξει την σελίδα, εγώ εξηγήθηκα μαζί της...Ήθελα την βοήθειά της.Δεν μπορεί τώρα ένας σκύλος του δικού μου βεληνεκούς ν`ασχολείται με ανθρώπινες μ@λ@κίες...
Συμφώνησε...και μάλιστα στην αρχή ήταν τόσο ενθουσιασμένη που φοβήθηκα.
"Έχει γούστο να μου χαλάσει την ησυχία μου τώρα και να με βάζει συνέχεια ν` ασχολούμαι με αναρτήσεις" σκέφτηκα...Μωρέ δεν κατάπινα την γλώσσα μου καλύτερα...Τρείς αναρτήσεις με ενθουσιασμό και μετά πιάσαμε πάτο...Με το ζόρι οι υπόλοιπες...Και τώρα............άκρα του τάφου σιγή......Στην καρακοσμάρα της που λέτε....από τότε που άλλαξε και το design του μπλόκ της...που την χάνεις που την βρίσκεις στο nefeloma.blogspot χωμένη...Ε δεν πάμε καλά μου φαίνεται...
Ε χωριό είμαστε κι εμείς εδώ... ξύπνα καλή μου γιατί σε πήρε  ο ύπνος κι έγειρες στου καραβιού την πλώρη...Και νάταν και καράβι δεν θα το είχα σκασίλα....Μια σκυλοπνίχτρα  της κακιάς ώρας είναι η βαρκούλα του μπάνερ της....
Επειδή όμως είμαι μεγαλόψυχος και καλός, και την αγαπάω, λέω να μην την μαλώσω πολύ...Άλλωστε είναι σαν το παιδί...Χαίρεται με τα πιο μικρά πράγματα...Τώρα παίζει με το καινούριο παιγχνίδι που της χάρισε ο δάσκαλός της...στο ίντερνετ...το blog της.
Και το πόσο παιδί γίνεται μερικές φορές, θα το καταλάβετε όταν  σας  πω αυτό  που της έλεγε η κόρη της, όταν η κυρά μου παρακολουθούσε πληροφορική...
"Παιδί μου ήσουν καλή στην τάξη, θα με βγάλεις ασπροπρόσωπη όταν ρωτήσω τους καθηγητές σου;"...Γέλαγε η κυρά μου  και της απαντούσε..."Ναι μαμά ήμουν πολύ καλό παιδί σήμερα"....Με τρελαίνουν αυτές οι γυναίκες τελικά με τις χαζομάρες τους...αλλά μου ομορφαίνουν και την ζωή μου...Και για να μην σας κρατάω σε αγωνία την άλλη εβδομάδα, θα σας διηγηθώ την απόπειρα αυτοκτονίας που έκανα για χάρη της....Να σας πώ κάτι και να μείνη μεταξύ μας...Μήπως έχει περάσει τον εαυτό της για Εύα Ομηρόλη και συνέχεια γράφει; Α πα πα τις ντομάτες παιδιά ήρεμα...όταν τις πετάτε...Μην με πάρουν και μένα τα σκάγια....
Γλυκά γαβ_μέχρι την άλλη εβδομάδα....







Κοινοποίηση στο Facebook

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Γλυτώστε με-γλυτώστε με στα χέρια σας σηκώστε με....


Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί εσείς οι άνθρωποι προσπαθήτε να επιβάλλεται

τον δικό σας τρόπο ζωής σ`εμάς τα ζωάκια...Τι σας φταίμε τα καημένα να τραβάμε τα πάθη του Ιησού όταν σας καρφώνεται μια ιδέα στο μυαλό.....Κι η κυρά μου από φαεινές ιδέες άλλο τίποτα....Όπως σας είχα πει σε προηγούμενο επεισόδιο στην θάλασσα πήγαινε πάντα με την Νεφέλη....Και καμάρωνε η κυρά μου...γιατί όπως έλεγε στους φίλους της, βουτιές έκανε με την Νεφέλη..."Έχετε δει σκυλί να βουτάει την μουσούδα στην θάλασσα και να κάνει μακροβούτια; Η Νεφέλη μου το κάνει..." έλεγε και καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι...Και για του λόγου το αληθές έβαζε και το βίντεο που είχε τραβήξει κι έδειχνε τα κατορθώματα της γλυκιάς της όπως την αποκαλούσε...Φεύγοντας λοιπόν η Νεφέλη από την ζωή, η κυρά μου αισθάνθηκε δυσαναπλήρωτο κενό γύρω από αυτό το κομμάτι...Και ποιόν σκέφτηκε λέτε να συμπληρώσει το κενό της....;

Σωστά μαντέψατε....Εμένα τον "γίγαντα"...Και μια ζεστή ημέρα του καλοκαιριού βρέθηκα στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου να πηγαίνω την πρώτη μου εκδρομή με την κυρά μου, στην θάλασσα...Ευτυχώς εκεί που σύχναζε ήταν όλοι φίλοι της κι έτσι με "καλοδέχτηκαν" μια και ήταν  όλοι ζωόφιλοι....Μετά από το πρώτο σόκ που πάθανε μόλις με είδαν να βαδίζω δίπλα της, κι αφού τους εξήγησε ότι ήμουν το DNA του ντόπερμαν όπερ μεταφρασμένο, σημαίνει  κοινώς μ@λ@κομπούκομα, όλα κύλισαν ρολόι.Τελικά αυτή η κυρά μου δεν χρωστάει καλό...Παντού με εκθέτει....Πές κυρά μου ότι είμαι άγριος, θα σου κοστίσει  τίποτα; Άρχισαν λοιπόν να με χαιδεύουν όλοι και να προσπαθούν να μου δείξουν πόσο αγαπάνε τα ζώα...Εγώ στην κοσμάρα μου...Επειδή την είχα πληρώσει ακριβά την καλοσύνη των ανθρώπων στο παρελθόν, δεν ξεκόλαγα από την κυρά μου δίπλα....Είχα ξαπλώσει στα πόδια της και κορδωνόμουν σαν γύφτικο σκερπάνι....Και κάποια στιγμή κάποιος έριξε την φαεινή ιδέα στην κυρά μου...."Το σκυλί δεν θα κολυμπήσει με τέτοια ζέστη που κάνει;"...."Μπα δεν του αρέσει το νερό" απάντησε εκείνη...."τι θα πει δεν του αρέσει...Θα τον βάλουμε εμείς να δροσιστεί λίγο"....Αυτό ήταν....Ξαφνικά βρέθηκα στον αέρα να με σηκώνουν δύο άντρες, ένας από μπροστά κι ένας από πίσω και να με μεταφέρουν πρός την θάλασσα....Προσπάθησα να ξεφύγω, αλλά μάταια....Ήταν και χειροδύναμοι οι βλάκες...Και πριν το καταλάβω το φιδίσιο μου κορμί βρέθηκε στην θάλασσα, να κολυμπάει....Άρχισα απλωτές πρός την ακτή...Μωρέ τι μας λές...Είχαν πέσει κι αυτοί μαζί μου και με τράβαγαν από τα πίσω πόδια πρός τα μέσα...Βρε πείσμα που το είχανε...Τα βρήκα σκούρα...Πάει θα πνιγώ ο κακομοίρης...σκέφτηκα.Και ξαφνικά το μαρτύριο μου  τελείωσε όταν βλέποντας  η κυρά μου ότι δεν μου άρεσε το σπορ, σηκώθηκε και τους φώναξε να με αφήσουν ήσυχο...Κι έτσι γλίτωσα το μαρτύριο κι όποτε κατέβαινε στην θάλασσα  κανείς δεν μ`ενοχλούσε....Από τότε οι βόλτες  μαζί της ήταν η απόλαυσή μου


Κοινοποίηση στο Facebook

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Μα εγώ έχω εσένα κι εσύ εμένα.....

Παράξενος άνθρωπος η κυρά μου τελικά...Όποτε παθαίνει αναλαμπές, θυμάται ότι μου έφτιαξε αυτή την σελίδα που διηγούμαι την πολύπαθη ζωή μου,και με βοηθάει να γράψω δύο λόγια, γιατί είπαμε σκύλος πράγμα, δεν μπορώ μόνος μου να τα καταφέρω....
Αλλά με τις αναλαμπές της είναι.....Είχαμε μείνει λοιπόν ότι μαθαίνοντας ότι έχω καλαζάρ, αποφάσισε να με κρατήσει στην ζωή με πολλές προσπάθειες....Τελικά δεν τα πήγε κι άσχημα, μια και έχουν περάσει 6 χρόνια από τότε...Αλλά κι εγώ είχα μεγάλο πείσμα...Ήθελα να της αποδείξω ότι καλώς πήρε αυτή την απόφαση, και γαντζώθηκα από την ζωή με νύχια και με δόντια...Δεχόμουν την θεραπεία χωρίς να της δημιουργώ προβλήματα, κι αμίλητος έτρωγα τις ενέσεις παρ`όλο που το σβέρκο μου είχε πρηστεί..
Αλλά τέλος καλό όλα καλά...Την σκαπούλαρα που λένε...Αλλά δεν προλάβαμε να χαρούμε εγώ κι εκείνη...Μόλις πέρασε λίγος καιρός από την δική μου διάγνωση, η αγαπημένη της σκύλα η Νεφέλη, άρχισε να έχει ανησυχητική συμπεριφορά.Η εξέταση αίματος έδειξε καλαζάρ.Αυτό ήταν μαχαιριά για την κυρά μου...Νόμιζε ότι η ζωή, της έπαιζε κάποιο από τα άσχημα παιχνίδια της. Δεκαπέντε μέρες εκείνη κι η Νεφέλη δώσανε μάχη με την ζωή....Στα τελευταία της η Νεφέλη επειδή ήταν πολύ συνδεδεμένη με την κυρά μου άρχισε να κρύβεται στα θεμέλια του σπιτιού, για να κάνει την κυρά μου να συνηθίσει την απουσία της.Ήταν τραγικό να τις βλέπω και τις δύο...Τελικά δεν τα καταφέρανε παρ`όλες τις προσπάθειες...Έφυγε ένα πρωί κοιτώντας την κυρά μου έντονα στα μάτια...Κλείστηκε στο σπίτι τρεις μέρες η κυρά μου...Απομονώθηκε από όλο τον κόσμο...Έβγαινε μόνο για να μου κάνει την ένεση μου, και να μας δώσει φαγητό εμένα και της Μελίνας...Νόμιζε κανείς ότι έχασε άνθρωπο...Ούτε στα τηλέφωνα απαντούσε...ούτε στις εκκλήσεις των φίλων της να σταθεί στα πόδια της...Ήθελε τον χρόνο της...Κι όταν επιτέλους βγήκε από το σπίτι και με κοίταξε με τα περίεργα μάτια της, τότε η ζωή άρχισε να σιγοτραγουδάει για μένα...Άν μπορούσα να της πω πόσο πολύ την αγαπώ και την νοιώθω...Της το δείχνω όμως κάθε μέρα όταν έρχεται κοντά μου, πόσο απαραίτητη είναι για μένα...Και τώρα που έχει περάσει τόσος καιρός από τότε, είμαι σίγουρος, ότι το ίδιο απαραίτητος είμαι και για εκείνη....



Κοινοποίηση στο Facebook

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Και η διάγνωση...καλαζάρ...!!!!

Ζωή...γένους θηλυκού...με όλα τα "σακατιλίκια" και τις ομορφιές του φύλου της....
Την μια στιγμή είσαι ο χαϊδεμένος της, την άλλη στιγμή σε στέλνει στον Καιάδα...
Δεν ξέρεις πως να φυλαχτείς...για ν`αποφύγεις την οργή της... απλά περιμένεις το επόμενο καπρίτσιο της.Γιατί μόνο καπρίτσιο μπορώ να ονομάσω αυτό που μου επιφύλαξε τις επόμενες ημέρες....
Κι ενώ όλα ήταν ήρεμα γύρω μου , κι ήμουν πανευτυχής που επιτέλους είχε βρεθεί ένας άνθρωπος να μ`αγαπήσει  και να βάλει τέλος στις ταλαιπωρίες μου.....surprise...!!!  μου φώναξε η ζωή από την γωνιά της....με την χαδιάρα φωνή της.....
Ένα απόγευμα που η κυρά μου έλειπε στην δουλειά, αισθάνθηκα μια αδιαθεσία....Ξαφνικά η μύτη μου άρχισε να τρέχει αίμα....
"Ωχ τι είναι τούτο;"...αναρωτήθηκα.Υπομονή αγόρι μου, είπα στον εαυτό μου...Σε λίγο θα έρθει η κυρά σου και θα σε βοηθήσει.Η ώρα περνούσε και το αίμα γέμισε με στάμπες το πάτωμα της βεράντας.Και σε λίγο σταμάτησε, όπως εμφανίστηκε....σαν διάττοντας αστέρας...
Όταν ήρθε η κυρά μου, και είδε τους λεκέδες από το αίμα, τρόμαξε.
Άρχισε να μας ψάχνει έναν-έναν....Πρώτα την Νεφέλη, μετά την μικρή την Μελίνα και τελευταίο εμένα.Νόμιζε ότι είχαμε χτυπήσει....Δεν μπόρεσε να βγάλει κανένα συμπέρασμα.....
Η νύχτα πέρασε χωρίς να επανεμφανιστεί η αιμορραγία.
"Την σκαπούλαρα ο κακομοίρης" σκέφτηκα και την έπεσα για ύπνο....
"Καλέ τι μας λες;"....η φωνούλα  της πάλι ήρθε να μ`αναστατώσει....
Και πραγματικά την άλλη μέρα πάλι τα ίδια.Ευτυχώς που ήταν η κυρά μου σπίτι...και είδε από που αιμορραγούσα..
Πήρε τον κτηνίατρο, και μετά από λίγο μ`έβαλε στ`αυτοκίνητο και  βρεθήκαμε στο ιατρείο του.Μου πήρε αίμα και σε λίγες ημέρες θα μας έλεγε το αποτέλεσμα.
Άρχισα να προσεύχομαι στον θεό των σκυλιών, να μην έχω τίποτα σοβαρό, για να χαρώ επιτέλους την ειρηνική ζωή με την κυρά μου.....
Η άσχημη διάγνωση (γένους θηλυκού κι αυτή) δεν άργησε....
Έβγαλε την κυρά μου από την αγωνία, και βύθισε εμένα στην απελπισία.....
Καλαζάρ....1 προς 1200....
Η στιγμή των μεγάλων αποφάσεων είχε έρθει...για την κυρά μου και για την ζωή μου....Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα...
Λουφαγμένη η κυρά μου σε μια πολυθρόνα στην βεράντα με κοιτούσε κι έκλαιγε...Ήθελα να πάω κοντά της να της στεγνώσω τα δάκρυα...αλλά κάτι με κράταγε στην θέση μου σαν άγαλμα....Η απόφαση θα ήταν δικιά της...κι εγώ έπρεπε να την αποδεχτώ...Η αγωνία μου δεν κράτησε πολύ....
Αφού ξέσπασε...έβρισε...θύμωσε με όσους την συμβούλευαν από το τηλέφωνο να μου κάνει ευθανασία,πετάχτηκε σαν ελατήριο από την θέση της, ήρθε κοντά μου κι αφού με αγκάλιασε μου είπε...."Λοιπόν μάγκα θα σε κρατήσω στην ζωή, όσο κι αν μου στοιχίσει οικονομικά και ψυχικά...Μαζί θα το βάλουμε το στοίχημα....κι ελπίζω να το κερδίσουμε γλυκέ μου...Γιατί πιστεύω ότι έχεις τα ίδια δικαιώματα όπως  όλα τα πλάσματα να ζήσεις και να γευτείς την κάθε σταγόνα της...για όσο
αντέξεις...θα είμαι δίπλα σου..."





Κοινοποίηση στο Facebook

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Ωραίος μεζές το.... ποντικοφάρμακο!!!!!!!

Θέλω να ζητήσω συγγνώμη απ`.όλους τους φίλους μου, που καθυστέρησα τόσο να γράψω το επόμενο επεισόδιο. Αλλά επειδή σαν σκύλος που είμαι, χρειάζομαι κάποια βοήθεια από την κυρά μου στο γράψιμο, έπρεπε να περιμένω να βρει χρόνο, ν`ασχοληθεί μαζί μου.....
Κι επιτέλους ο χρόνος βρέθηκε....
Είχαμε μείνει λοιπόν στην πρώτη εβδομάδα προσαρμογής μου στο καινούριο σπιτικό μου.
Κι ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, με τις συνηθισμένες αταξίες της Νεφέλης, ένα απόγευμα είχαμε την φαεινή ιδέα ν`ακολουθήσουμε την κυρά μας στο κελάρι.