Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Ενα θερμό ευχαριστώ σ` όλους τους φίλους......!!!!!!!

Ξεκινάω την σημερινή μου αφήγηση μ` ένα θερμό ευχαριστώ σ` όλους τους φίλους που αγκάλιασαν με αγάπη την σελίδα μου.....!!!!!!
Αυτό δείχνει την ευαισθησία απέναντι σε μας  τα ανυπεράσπιστα ζώα που αγαπάμε τόσο πολύ τον άνθρωπο, και το εκφράζουμε σε όλη την διάρκεια της ζωής μας, άσχετα αν πολλές φορές εισπράττουμε κακομεταχείριση και βασανιστήρια.
Ας αφήσουμε όμως τώρα τα δραματικά κι ας συνεχίσω την αφήγησή μου από εκεί που είχαμε μείνει, στην πρώτη εβδομάδα της προσαρμογής  μου στο καινούριο σπιτικό μου.
Οι πρώτες ημέρες κύλισαν σχετικά ήρεμα, με ελάχιστες εξαιρέσεις.....
Π.χ όταν έφευγε η κυρά μας για την δουλειά, η Νεφέλη άρχιζε να επιδίδεται στο αγαπημένο της σπορ  που ήταν "ξεριζώνω τα φυτά από τις γλάστρες και  γεμίζω με χώματα την βεράντα".
Στην αρχή την παρακολουθούσα άπραγος...Μετά για να μην με πει και μ@λ@κ@ συμμετείχα κι εγώ σε κάποιο σπορ  που λέγεται  "σκάβω με τα νύχια μου τα μαξιλάρια στο καναπέ της βεράντας, μήπως και βρω πετρέλαιο και λύσω το οικονομικό πρόβλημα της κυράς μας...."
Αποτέλεσμα λοιπόν  ήταν μία βεράντα μες τα χώματα και ξεντερισμένα  μαξιλάρια, που  τα αφρολέξ τους  είχαν  σκορπίσει  παντού και την κυρά μας με τσακισμένα νεύρα, να προσπαθεί να μαζέψει τον αμάζευτο.
Ψύχραιμη όμως η κυρά. Μόλις τελείωνε το μάζεμα κλεινόταν στο σπίτι μέχρι να ηρεμήσει, και μετά από ώρα εμφανιζόταν κι ήταν σαν να μην είχε προηγηθεί  όλο αυτό το μακελειό.
Την άκουσα πολλές φορές να λέει στους  φίλους που την ρώταγαν γιατί δεν μας τιμωρούσε,  να τους λέει ότι ποτέ δεν πρέπει να τιμωρείς ένα σκυλί όταν κάνει αταξίες κατά την απουσία σου, γιατί ποτέ δεν θα καταλάβει τον λόγο που το τιμωρείς......
Καλή εξήγηση που βόλευε εμάς, κι έτσι συνεχίζαμε το άθλημα μέχρι που κάποια στιγμή το βαρεθήκαμε κι αποφασίσαμε να βρούμε κάτι άλλο.
Το άλλο άθλημα λοιπόν ήταν να πηγαίνουμε βόλτες με την Νεφέλη στο βουνό, και σε μία από αυτές  η Νεφέλη αποφάσισε να απομακρυνθούμε  και να εξερευνήσουμε την γύρω περιοχή.Περπατούσαμε πολλές ώρες, διασχίσαμε δρόμους με αυτοκίνητα, κι εγώ ο κακομοίρης φοβήθηκα τόσο πολύ που αποφάσισα να γυρίσω σπίτι, γιατί είχε βραδυάσει πια κι η κυρά μας σίγουρα θα είχε τρομάξει που λείπαμε τόσες ώρες.
Μετά από πολλή ταλαιπωρία βρήκα επιτέλους τον δρόμο της επιστροφής.
Γυρίζοντας στο σπίτι βρήκα την κυρά μου στόν δρόμο να μας αναζητάει.
Μόλις με είδε με αγκάλιασε και κάτι μου έλεγε που δεν πολυκαταλάβαινα αλλά πρέπει να ήταν λόγια αγάπης, γιατί η έκφραση του προσώπου της αυτό έδειχνε.
Η Νεφέλη γύρισε την άλλη μέρα, βουτηγμένη μες τις λάσπες και στα γράσα.
Έφαγε το μπάνιο της ζωής της κι επιτέλους ησύχασε για λίγες ημέρες, μέχρι να σκεφτεί την επόμενη αταξία που θα έκανε.
Κι η επόμενη ποιά ήταν;Σας αφήνω να μαντέψετε.......μέχρι το επόμενο επεισόδιο, που θα οναμάζεται νόστιμο έδεσμα το ποντικοφάρμακο.....!!!!!


Κοινοποίηση στο Facebook

1 σχόλιο:

Ora0 είπε...

Είναι πολύ ενδιαφέροντα όσα έχεις να πεις...από την ματιά του Πλούτου!
Περιμένω την συνέχεια...ποντικοφάρμακο???