Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Ενα θερμό ευχαριστώ σ` όλους τους φίλους......!!!!!!!

Ξεκινάω την σημερινή μου αφήγηση μ` ένα θερμό ευχαριστώ σ` όλους τους φίλους που αγκάλιασαν με αγάπη την σελίδα μου.....!!!!!!
Αυτό δείχνει την ευαισθησία απέναντι σε μας  τα ανυπεράσπιστα ζώα που αγαπάμε τόσο πολύ τον άνθρωπο, και το εκφράζουμε σε όλη την διάρκεια της ζωής μας, άσχετα αν πολλές φορές εισπράττουμε κακομεταχείριση και βασανιστήρια.
Ας αφήσουμε όμως τώρα τα δραματικά κι ας συνεχίσω την αφήγησή μου από εκεί που είχαμε μείνει, στην πρώτη εβδομάδα της προσαρμογής  μου στο καινούριο σπιτικό μου.
Οι πρώτες ημέρες κύλισαν σχετικά ήρεμα, με ελάχιστες εξαιρέσεις.....
Π.χ όταν έφευγε η κυρά μας για την δουλειά, η Νεφέλη άρχιζε να επιδίδεται στο αγαπημένο της σπορ  που ήταν "ξεριζώνω τα φυτά από τις γλάστρες και  γεμίζω με χώματα την βεράντα".
Στην αρχή την παρακολουθούσα άπραγος...Μετά για να μην με πει και μ@λ@κ@ συμμετείχα κι εγώ σε κάποιο σπορ  που λέγεται  "σκάβω με τα νύχια μου τα μαξιλάρια στο καναπέ της βεράντας, μήπως και βρω πετρέλαιο και λύσω το οικονομικό πρόβλημα της κυράς μας...."
Αποτέλεσμα λοιπόν  ήταν μία βεράντα μες τα χώματα και ξεντερισμένα  μαξιλάρια, που  τα αφρολέξ τους  είχαν  σκορπίσει  παντού και την κυρά μας με τσακισμένα νεύρα, να προσπαθεί να μαζέψει τον αμάζευτο.
Ψύχραιμη όμως η κυρά. Μόλις τελείωνε το μάζεμα κλεινόταν στο σπίτι μέχρι να ηρεμήσει, και μετά από ώρα εμφανιζόταν κι ήταν σαν να μην είχε προηγηθεί  όλο αυτό το μακελειό.
Την άκουσα πολλές φορές να λέει στους  φίλους που την ρώταγαν γιατί δεν μας τιμωρούσε,  να τους λέει ότι ποτέ δεν πρέπει να τιμωρείς ένα σκυλί όταν κάνει αταξίες κατά την απουσία σου, γιατί ποτέ δεν θα καταλάβει τον λόγο που το τιμωρείς......
Καλή εξήγηση που βόλευε εμάς, κι έτσι συνεχίζαμε το άθλημα μέχρι που κάποια στιγμή το βαρεθήκαμε κι αποφασίσαμε να βρούμε κάτι άλλο.
Το άλλο άθλημα λοιπόν ήταν να πηγαίνουμε βόλτες με την Νεφέλη στο βουνό, και σε μία από αυτές  η Νεφέλη αποφάσισε να απομακρυνθούμε  και να εξερευνήσουμε την γύρω περιοχή.Περπατούσαμε πολλές ώρες, διασχίσαμε δρόμους με αυτοκίνητα, κι εγώ ο κακομοίρης φοβήθηκα τόσο πολύ που αποφάσισα να γυρίσω σπίτι, γιατί είχε βραδυάσει πια κι η κυρά μας σίγουρα θα είχε τρομάξει που λείπαμε τόσες ώρες.
Μετά από πολλή ταλαιπωρία βρήκα επιτέλους τον δρόμο της επιστροφής.
Γυρίζοντας στο σπίτι βρήκα την κυρά μου στόν δρόμο να μας αναζητάει.
Μόλις με είδε με αγκάλιασε και κάτι μου έλεγε που δεν πολυκαταλάβαινα αλλά πρέπει να ήταν λόγια αγάπης, γιατί η έκφραση του προσώπου της αυτό έδειχνε.
Η Νεφέλη γύρισε την άλλη μέρα, βουτηγμένη μες τις λάσπες και στα γράσα.
Έφαγε το μπάνιο της ζωής της κι επιτέλους ησύχασε για λίγες ημέρες, μέχρι να σκεφτεί την επόμενη αταξία που θα έκανε.
Κι η επόμενη ποιά ήταν;Σας αφήνω να μαντέψετε.......μέχρι το επόμενο επεισόδιο, που θα οναμάζεται νόστιμο έδεσμα το ποντικοφάρμακο.....!!!!!


Κοινοποίηση στο Facebook

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Ένας αητός καθότανε στον ήλιο και λιαζότανε!!

Ένα τραγουδάκι λέει"ένας αϊτός καθότανε στον ήλιο και λιαζότανε" ουπς..!!!! λάθος.
Ένα ντόπερμαν καθότανε στον ήλιο και λιαζότανε.

Κι επειδή η σκυλίσια ζωή είναι πολύ σκληρή, να σέρνεσαι από την μία γωνία της βεράντας στην άλλη, πρέπει να συνεχίσω από εκεί που είχαμε μείνει, όταν σας συστήθηκα.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν αντέχω την γκρίνια της κυράς μου.
Θ`αρχίσει πάλι την μουρμούρα, ότι θα διαγράψει το blog μου από τον πανόπτη της κι άλλες τέτοιες μπούρδες.

Που είχαμε μείνει λοιπόν;(γεράματα βλέπετε, κι όταν ζεις και με τρία θηλυκά στο σπίτι, σε παίρνει λίγο η ζωή από κάτω)....!!!

Είχαμε μείνει λοιπόν στο επεισόδιο που με μάζεψε από το άσυλο, και ξεκινήσαμε για το σπίτι της.
Είχα βολευτεί στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και αισθανόμουν άρχοντας, γιατί ο ποπός μου πρώτη φορά κάθονταν σε μαλακό κάθισμα.
Το μόνο που με χάλαγε ήταν οι φωνές της κυράς μου, που έδινε μάχη από το κινητό με τους δικούς της, γιατί απ`ότι κατάλαβα θα ήμουν ο τρίτος της σκυλοπαρέας του σπιτιού.

Μετά από λίγη ώρα, κι αφού την έβλεπα να καπνίζει σαν φουγάρο, για να της περάσει η σύγχυση, φτάσαμε στο σπίτι της.
Και τι βλέπουν τα τσακίρικα μάτια μου;
Μία κούκλα κατάλευκη, να ξεπροβάλει στις σκάλες του σπιτιού, και να με κοιτάζει έντονα την στιγμή που έβγαινα από το αυτοκίνητο.
Δίπλα της στεκόταν ένα δείγμα σκύλου, κοντόπραγμα σαν σφουγγαρίστρα, η οποία με κοίταζε υπεροπτικά.
"Ας το διάολο αγάπη μου" μουρμούρισα σιγανά για να μην ακούσει η κυρά μου.
Αυτή σίγουρα ήταν η αριστοκράτισσα του σπιτιού.Το κατάλαβα μετά στα επόμενα επεισόδια.

Η λευκή μου άρεσε πολύ." Θα καλοπεράσω σ`αυτό το σπίτι, και ποιος ξέρει ίσως να πιάσω και γκόμενα την λευκή" σκέφτηκα.Κι αρχίσανε οι συστάσεις.
Την λευκή την λέγανε Νεφέλη, και το κοντόπραγμα Μελίνα.

Το κοντόπραγμα αφού με μύρισε μου γύρισε τον κώλο κι εξαφανίστηκε στο εσωτερικό του σπιτιού.Έτσι κάνει μέχρι σήμερα όταν δεν της αρέσει κάτι.
Ακόμη κι όταν την μαλώνει η κυρά μου της γυρνάει την πλάτη, και για πολύ ώρα δεν της δίνει σημασία.
Σκατόπραγμα σας λέω.Το έχει πάρει πάνω της γιατί νομίζει ότι είναι σπάνια ράτσα. Την τύφλα της λέω εγώ αλλά τέλος πάντων ας προχωρήσω στο παρασύνθημα.

Αφού μας σύστησε η κυρά μου, αντί να μου κουνήσει την ουρά της η λευκή, μήπως και με σαγηνεύσει τέτοιον άντρακλα, άρχισε να μου γρυλίζει, και να δείχνει ότι αυτή κάνει κουμάντο στο σπίτι.
Το κατάλαβα κι αυτό στα επόμενα επεισόδια της κοινής μου συμβίωσης, με τις τρεις παλαβές.
Μόλις έφερε η κυρά μου ένα ταψάκι για να μου βάλει να φάω, όρμησε η λευκή με ταχύτητα αίλουρου το πήρε στα δόντια της, και το πέταξε έξω από τον περίβολο του σπιτιού.Να βρίσω τώρα η μετά;
"Υπομονή αγόρι μου", είπα στον εαυτό μου.
Και δεν θα έτρωγα ο κακομοίρης, αν δεν καθότανε η κυρά μου από πάνω, εμποδίζοντας την Νεφέλη να έρθει κοντά μου.

Σκληρή γκόμενα σας λέω...Αλλά η κυρά μου, ότι έκανε η Νεφέλη ήταν καλώς καμωμένο.
Ποτέ δεν την μάλωνε, ακόμη κι όταν της ξερίζωνε όλες τις γλάστρες και έκανε το μπαλκόνι κεραμιδαριό.
Τα έκανε όλα αυτά όταν έλειπε η κυρά μας πολλή ώρα, η όταν δεν την έπαιρνε μαζί της, μια και την είχε μάθει να πηγαίνουν παντού μαζί.
Ήταν βλέπετε δώρο του συντρόφου της κυράς μου, εξ`ού κι αυτή η αδυναμία.

Κι αφού επιτέλους έφαγα, τρόμαξα πολύ και το έβαλα στα πόδια να κρυφτώ, γιατί ξαφνικά είδα την κυρά μου, να πιάνει ένα κοντάρι και νόμιζα ότι θα με χτυπήσει.
"Έχει γούστο να περάσω πάλι τα ίδια δεν θα το αντέξω Θεέ μου".

Σφουγγαρίστρα εν όψει κι η κυρά να σφουγγαρίζει, για να μου στρώσει καθαρά να κάτσω.Ήρθε η ψυχή μου στην θέση της...
Έκατσα στο χαλάκι που μου έστρωσε, αν και λέω το βράδυ που θα έχουν ηρεμήσει τα πνεύματα, να πάω να στρώσω τον ποπό μου, στον μπαμπού τον καναπέ, γιατί μου χτύπησε πιο πολύ στο μάτι.

Άλλωστε εκεί ξάπλωσε και η λευκή γκόμενα, χωρίς να την μαλώσει η κυρά μου.Προφανώς αυτό είναι το κρεβάτι της....
Κι επειδή έρχεται βράδυ ποιος ξέρει μπορεί να το ρίξω το γκομενάκι...!!!
Θα σας πω στα επόμενα επεισόδια....
Σας φιλώ γλυκά μ`ένα μικρο βίντεο απ`αυτά που φτιάχνει η κυρά μου όταν έχει κέφια..



Σας ευχαριστώ πολύ για το παρόν σας στην σελίδα μου.

















Κοινοποίηση στο Facebook
cium

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009

Καιρός να συστηθούμε..

Κι επειδή η αφεντικίνα μου είναι λίγο τρελή κι έκατσε και μου έφτιαξε ιστιολόγιο,(που ακούστηκε σκύλος πράγμα ν`ασχολείται με τέτοιες ανθρώπινες μ@λ@κίες, ας το καταπιώ σαν την ξηρά τροφή μου, κι ας προχωρήσω) πρέπει νομίζω να συστηθούμε.
Με λένε Πλούτο κι είμαι ένα αρσενικό ντόπερμαν, η όπως λέει η κυρά μου, DNA από ντόπερμαν.

Μην με ρωτήσετε πότε γεννήθηκα, γιατί δεν ξέρω να σας πω.

Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ο πρώτος ενάμισης χρόνος της ζωής μου δεν ήταν καθόλου ρόδινος.

Το πρώτο μου αφεντικό ένας τρελός καλλιτέχνης, μουσικός στο επάγγελμα, αφού με έσυρε στους γιατρούς κουταβάκι πράγμα και μου έκοψε τα ωραία αυτάκια μου τα κρεμαστά, και την ουρίτσα μου για να μοιάζω με τα υπόλοιπα ντόπερμαν, μετά με σάπιζε στο ξύλο κάθε μέρα, για να γίνω άγριος.

Θυμάμαι πώς όταν τον έβλεπα να πλησιάζει προς το μέρος μου μ`έλουζε κρύος ιδρώτας.

Μια φορά από το πολύ ξύλο μου έσπασε και το πίσω ποδαράκι μου.

Στο τέλος με πέταξε σ`ένα άσυλο ζώων κι εξαφανίστηκε από την ζωή μου, κι έτσι ανάσανα.

Στο άσυλο με φρόντιζε ένας πολύ καλός κύριος, ο οποίος φρόντιζε να βρει ανθρώπους να με υιοθετήσουν.

Κανένας δεν ανταποκρινόταν όμως στις εκκλήσεις του.Μόλις πλησιάζαν στο κλουβί μου και με βλέπανε τόσο αδύναμο και ταλαιπωρημένο μου γυρίζανε την πλάτη.

Έμεινα ενάμιση χρόνο στο άσυλο παρέα με άλλους ομοίους μου, και πέρναγα σχετικά καλά.

Το μόνο που με χάλαγε ήταν ότι πολλοί φίλοι μου φεύγανε γιατί βρίσκανε αφεντικά, και μ`αφήνανε πίσω μόνο μου, να τους κοιτάω με παράπονο που απομακρύνονταν με τ`αφεντικά τους.

Και τότε ένα απόγευμα του Αυγούστου ήρθε εκείνη, που έμελε να σημαδέψει την ζωή μου, κι εγώ την δική της.
Κοντούλα με κόκκινα μαλλιά και μεγάλα μαύρα γυαλιά. Ήρθε με μια φίλη της να υιοθετήσει απ`ότι άκουσα η φίλη της κάποιον από εμάς.

Μου έκανε εντύπωση που δεν ενοχλήθηκε καθόλου από τούς φίλους μου που έτρεξαν προς το μέρος της να την προϋπαντήσουν.
Τους χάιδευε όλους, και έδειχνε ότι ανήκε σ` αυτό το περιβάλλον.
Αργότερα κατάλαβα αυτή της την εξοικείωση, όταν την άκουσα πολλές φορές να λέει για να δικαιολογήσει την αγάπη της στα σκυλιά της,ότι ήταν σκυλί στην προηγούμενη ζωή της. Τρελή σας λέω η κυρά μου.

Την προσοχή της τράβηξε η ωραία της παρέας.Ρωξάνη τ`όνομά της.Τσοπανόσκυλο, με πολύ καλό χαρακτήρα. Την έδειξε στην φίλη της, κι αποφάσισαν να την πάρουν.

Πριν φύγουν όμως ήρθε προς το κλουβί μου, και βγάζοντας τα γυαλιά με κοίταξε στα μάτια.Τα μάτια της ήταν πράσινα και με διαπέρασαν με το βλέμμα τους.
Τώρα δεν ξέρω τι της έκανε εντύπωση.Το αρχοντικό μου παράστημα, η σιωπή μου, που δεν γάβγιζα σαν τους άλλους, η τα χάλια μου από την καλοπέραση με το προηγούμενο αφεντικό μου;
Πάντως αυτό που ξέρω είναι ότι ξαφνικά είδα τον άνθρωπο που με φρόντιζε, κάτι να της λέει, εκείνη να κουνάει το κεφάλι, και μετά από λίγο, ν`ανοίγει η πόρτα του κλουβιού μου, και να βρίσκομαι με λουρί περασμένο στον λαιμό μου. Ήρθε κοντά μου με χάιδεψε, και μετά από λίγο με έβαλε στο αυτοκίνητό της και ξεκινήσαμε μάλλον για το σπίτι της.
Το ταξίδι μου είχε αρχίσει.....

Άραγε για την ευτυχία..;
Θα σας πω στα επόμενα επεισόδια......!!!

Πολλά φιλιά και ατέλειωτα γαβ-γαβ.

Σας ευχαριστώ πολύ που με επισκεφτήκατε....!!!!!.



Κοινοποίηση στο Facebook